Wyględ zakładu w 1960 roku znacznie różnił się od tego, jakim go pamiętamy – 

po rozbudowie, w okresie dynamicznego rozwoju i największej świetności firmy. 

Niestety czas jest nieubłagany także dla zakładów. Dzisiaj ten przemysłowy pejzaż, to wielkie budowanie, odeszło w niebyt, ustępując miejsca nowemu. Wydział Remontowy znajdował się w najstarszej hali, która nosiła wtedy, o ile dobrze pamiętam nazwę Hali nr.1? Funkcjonowała tam również trasernia, montaż – gdzie składano mniejsze elementy, a nawet montowano kompletne wyroby (chyba kruszarki) oraz wydzielona część obróbki skrawaniem. Obok tej hali była stara i nowa odlewnia. Zasadniczą i największą częścią zakładu była druga, olbrzymia hala obrabiarek: karuzelówek, frezarek obwiedniowych, walcarek oraz montaż – gdzie składano (montowano) największe produkty zakładu – młyny i piece do cementowni. 

Z duszą na ramieniu skierowałem swoje kroki ku swojemu pierwszemu 

miejscu pracy – remontowi maszyn. Na wydziale tym rządziła niepodzielnie dwójka mistrzów – panowie: Rózga i chyba Betlejewski? Zgłosiłem się do tego pierwszego. Przeprowadził wywiad: – kto zacz, skąd, czego oczekuję? Po czym powiedział: 

– Będziesz odbywał staż u jednego z najlepszych. Wyszedł z kantorka na warsztat i zawołał: 

– Waldek - pozwól tu na chwilę! 

Do kantorka wszedł średniego wzrostu, szczupły, o bystrym spojrzeniu facet. 

– To będzie twój podopieczny - majster wskałza na mnie. Zajmij się nim! 

– Kuzman jestem. Waldemar. - przedstawił się przybyły i podał mi rękę. 

– Edward Baumgart - odpowiedziałem ściskając mocno, nieco ubrudzoną od smarów dłoń i ukłoniłem się z galanterią. 

– Miło mi - powiedział z uśmiechem. Mam nadzieję, że będzie się nam dobrze 

współpracowało. Chodź ze mną! 

Przydzielił mi stanowisko pracy, imadło, szufladę na narzędzia, przedstawił kilku 

przyszłych współpracowników. Później powiedział: 

– Mam trochę czasu - chodź - pokażę tobie zakład. 

Oprowadził mnie po najważniejszych oddziałach, halach, wypożyczalni narzędzi, 

izbie pomiarowej, narzędziowni i innych zakamarkach. Nie zapomniał o stołówce i kiosku zakładowym. Zaimponował mi. Stwierdziłem – to człowiek na poziomie i pomyślałem – chyba dobrze trafiłem. To pierwsze wrażenie potwierdziło się później w całości. Gdy wróciliśmy do warsztatu powiedział: 

– To na razie wszystko z mojej strony. Teraz ty pokaż co jesteś wart i przydzielił 

pierwszą pracę. Wręczył mi jakąś zużytą ośkę z zamocowanym niewielkim kółkiem zębatym. Poinstruował: 

– Umyj ją, ściągnij "pod balansem" (to rodzaj małej ręcznej praski) zębatką, dorób klin i zamontuj ją na nowej ośce. 

– Tylko dobrze spasuj, żeby nie było luzów – powiedział i zajął się inną robotą. 

Zabrałem się za wykonanie polecenia. Pracując zauważyłem, że ukradkiem mnie 

obserwuje. Musiałem się spisać nieźle, bo po zakończeniu i oddaniu pracy pochwalił: 

– Nie myślałem, że się tak szybko uwiniesz! 

Byłem zadowolony z siebie i pomyślałem: 

– A więc pierwsze koty za płoty. Będzie dobrze! 

Tak się zaczęła nasza, niezwykle mile wspominana (mimo upływy tylu lat) 

współpraca. Był dobrym prowadzącym. Stopniowo wprowadzał mnie w arkana tego zawodu. Było to ważne, bo jak każdemu młodemu człowiekowi wydawało się, że wiele już potrafię. Oczywiście sporo umiałem, ale i wiele było przede mną, co potwierdziły, nieliczne wprawdzie fuszerki. Okazało się również, że takie prace jak: skrobanie łoża tokarek, docieranie panewek i powierzchni roboczych maszyn, pasowanie części (obrotowe lub na wcisk) i inne czynności zaliczane do tak zwanej "wyższej szkoły jazdy", znane mi były tylko z teorii. Praktyki dopiero się uczyłem.